Oséng Suung

Bari rada nahan lapar sabab can kaboro dahar beurang, Euis kesrak-kesrik nyiksikan bawang beureum keur bumbu oséng suung. Manéhna ingsreuk-ingsreukan tur cimataan alatan peurih tina bawang.

Dédén ngadeukeutan, terus nanya, “Masak naon, Mah?” pokna téh.

“Oséng suung, Dén…. Dédén ké ngaemam nya!” jawab Euis bari neuteup ka budak lalaki hiji-hijina.

Dédén gideug bari ngabirigidig, “alim, Mamah. Dédén mah teu resep emam suung,” pokna bari manyun.

“Dédén badé emam sareng naon atuh?” tanya Euis bari ngaleos mawa suung anu geus disuwiran sina aripis ka tempat kukumbah.

“Sareng endog wé, Mamah,” Dédén satengah ngagorowok.

Ti leuleutik Dédén mah karesep natéh goreng endog. Dijieun siga kumaha ogé Dédén mah resep. Rewog bangun nikmat. Diceplok, didadar, disemur, dibalado, boh dipasak jadi orak-arik ogé resep kacida. Komo lamun dibauran ku kecap. Pasti bidak téh bakal nyiuk deui, nyiuk deui.

Torojol Euis, “oké déh …!” jawabna bari ngaraketkeun curuk jeung indung leungeunna, méré kode kasiapan; mamah siap mangmasakeun Dédén goréng endog.

Euis imut bari neuteup Dédén teleb. Dina hatena ngagerentes, ya Allah, sing nyaah ka Dédén, Nun Gusti. Budak téh aya ku soléh, tara rungsing, tara réwél. Najan kuring ceurik balilihan mikiran hirup, Dédén mah pageuh wé. Pajar téh, teu kenging nangis, Mamah. Allah pan sayang ka mamah. Sayang ka Dédén.

Cetrek Euis ngahurungkeun kompor. Terus nedunan kahayang nu jadi anak. Ngagoréng endog ceplok.

Sok, endog dina piring disodorkeun. Dédén rikat nyiuk sangu, “hatur nuhun, Mah!” ceunah pinuh ku sumanget.

“Mamah, wios Dédén emam tipayun? Lapar can emam,” pok natéh bari nyéréngéh. Hayang diidinan dahar tiheula.

“Muhun sok. Dédén pan capé tos maen bal,” tempas Euis.

Memang Dédén ogé can dahar, akur jeung dirina. Nahan lapar sangkan bisa dahar nikmat dina waktuna. Poé ieu, salakina, Dadang bagian datang balik ti pagawéan.

Dadang tadi geus méré beja yen sakeudeung deui mulang, “tos sono,” ceunah.

Euis runyah-renyéh. Inget kana eusi SMS anu dikirim ku salakina. Buru-buru manéhna ka dapur masak naon anu aya dina kulkas.

Untungna, Dadang mah teu hésé lamun tuang téh. Saukur sambel dadak, lalab, asin, tahu atawa témpé, jeung ayeuna mah ditambahan ku oséng suung.

Sabenerna mah oséng suung téh enyaan karesep Euis. Dadang mah cukup ku lalab sambél. Ngan dina pikiran Euis, asa rék beuki nikmat lamun dahar jeung salaki maké oséng suung dika lada.

Ngeunah kacida.

“Mamah, bapa lami kénéh kitu?”

Sora Dédén nyadarkeun Euis tina lamunan.

“Mamah, ih. Kalah ngalamun mamah mah,” pokna téh bari angger panangan mah ngahuap aya ku ponyo.

Euis ngarasa éra. Memang bener dirina kalah ngalamun. Rasa kasono campur aduk jeung ngabayangkeun oséng suung anu gurih lada.

“Sok emam tipayun wé! Bisi lami bapa mah,” tempas Euis bari rét kana jam anu naplok dina tembok dapur.

Geus hampir opat jam Dadang can méré deui béja. Ngan hiji kayakinanana, yen Dadang téh keur fokus nyetir, moal bisa méré deui béja.

Nu penting geuwat kudu siap. Kudu mandi, dangdan, seungit supaya Kang Dadang sugema. Komo aya sambel lalab mah, pikirna.

Buru-buru Euis méréskeun papasakanna. Terus mémérés méja makan saenggeusna kukumbah wadah kurut masak. Sangkan dapur beresih pikabetaheun.

Oséng suung jeung sajabana geus siap dina méja. Ditata dipantes-pantes. Terus ditutupan ku tudung saji.

“Dédén, badé nambih emam?  Nyandak wé nya! Mamah badé ibak heula!” Euis méré paréntah.

Dédén anu ti tadi tuang bari nonton tipi ngajawab, “tos wareg Dédén mah, Mamah. Tos séép da. Yeuh,” poknatéh bari némbongkeun piring anu éstu beresih teu aya sésa.

Euis ukur unggeuk bari lempang ngagidig mawa anduk terus ka cai.

**

Euis maké baju anyar tina lomari. Maké wedak saulas, terus dilipen setip. Ipis, nu penting teu pias siga nu gering. Dadang mah tara resep kanu menor, dangdan saayana cukup, asal teu barau haseup.

“Akang mah nu penting mah Euis teu kaambeu bau wé. Teu kedah dangdos sagala,” ceuk Dadang basa harita anyar kawin jeung manéhna.

Bérés dangdan, Euis diuk dina korsi. Gap kana hapé anu diteundeun dina luhureun méja.

“Kang, tos dugi mana?” Euis ngirim SMS ka nomor Dadang.

Satengah jam teu aya balesan, Euis mimiti teu puguh rasa. Geus lir ari beuteung mah tambah kukurubukan kacida laparna.

Ras aya rasa hanjakal teu ngaganjel heula ku cau boh ku naon wé sangkan beuteung na teu peurih. Panyakit lambung matuh teu daék cageur. Tapi demi ‘kakang prabu’, sarta supaya nikmat dahar bareng Euis réla nahan laparna.

Moal lila deui sugan kang Dadang téh, gerentes haté Euis.

Euis nonton tipi maturan Dédén. Teu karasa, waktu nyérélék geus rék magrib deui. Terus wé Euis ka cai. Teu poho ngajakan Dédén sangkan geura siap-siap solat magrib.

Solat téh teu pati husu. Sieun Dadang datang, teu aya anu mangmukakeun panto. Béres solat jeung ngadoa, gap deui Euis kana hapé. Maksudna rék nga-SMS Dadang, nanya geus nepi ka mana.

Kakara ogé rék ngetik, hiji SMS datang ti nomor Dadang.

“Euis… Hapunten Akang teu cios wangsul. Ieu pa Bos ngajakan besuk rencangan damel anu teu damang”.

Ibarat keur hiber terus dibeubeutkeun, haté Euis anu keur bungangang ngadadak ancur. Jantung ratug nahan amarah.

Naha bet kudu kieu?

Sono nu kacida badagna kapaksa kudu dikubur deui. Ngan dalah dikumaha? Moal bisa dirobah kitu waé. Nasib jadi pagawé mah lir aya dina dampal suku nu jadi dunungan. Lamun aral mokaha atawa nolak pangajak, kumaha jadina? Memang nasib rejeki mah ti Pangéran datang na. Tapi lamun coba-coba ngalawan, inggis jeung bisi, rempan ku sugan. Sieun ari dipecat mah Dadang téh.

Clak sisoca anu ngembeng ngeclak kana lahunan.

“Gusti… Hapunten abdi, teu bisa nahan rasa nalangsa. Ehm, kang Dadang, sing enggal tiasa mulih, kasép. Beu kadieu, Euis jeung budak urang sono kacida. Euis butuh akang di dieu…!” pokna terus nginghak ceurik balilihan.

“Mamah, nangis? Pan tos teu ngeureutan bawang?” ceuk Dédén polos. Terus ngadeukeutan ngadon ngusapan kana buuk indungna.

“Mamah bapa teu cios uwih?” sakali deui Dédén nanya.

Euis gideug, teu bisa ngajawab pananya nu jadi anak. Tikoro seuseut, haté seueul taya dua.

“Dédén ogé sedih, Mah. Tos ulah nangis deui, doakeun waé bapa sing sehat di kota,” ceuk Dédén ngabeberah manah nu jadi indung.

Euis beuki nginghak. Dédén nyuuh dina lahunan milu rambisak.

“Dédén ogé hoyong pendak jeung bapa,” ceunah bari nginghak.

Nempo nu jadi anak milu ceurik mah akhirna Euis negerkeun karep. Buru-buru nyusutan cimata ku tungtung bajuna.

“Saur Dédén pan teu kenging nangis. Tos ah. Ké urang telepon bapana upami bapa tos salsé.”

Dédén unggeuk, terus nyusutan cimata ku dampal leungeunna. Gelenyu Dédén imut.

“Mamah, geura tuang bilih sakit deui. Itu oséng suung ngantosan!” ceuk Dédén bari gumujeng.

Gebeg. Euis ngagebeg pas inget kana nasib oséng suung.

Buru-buru ka dapur. Gep kana piring. Siuk-siuk kana sangu, sambél lalab, lauk asin, teu poho oséng suung anu dicipta-cipta.

“Kang… Euis neda nya….” haréwos Euis. Sahuap dua huap cimata Euis masih ngeclak nalangsa akhirna tuang nyalira.

Seterusna, piring Euis geus beresih. Beuteung nu lapar geus kaeusian. Lieur alatan salatri geus kaobatan. Oséng suung dia mangkok tinggal satengahna.

Cag!